دوشیزه ی آشوب
شعر شدنت آغاز درد است...دوشیزه ی آشوب
شعر شدنت آغاز درد است...
زن
برای زن:
برای من، تو و مادرانمان.
برای ما زن ها و آن مادر نخستین که آبستنِ ما بود.
برای زن، برای ما که دست هامان آرام است. برای ما که از عروسک نوازش تمرین می کنیم و تا فرزند، جان و توش و توان فدا می کنیم.
به نام زن، به نام معشوقه ی آدم!
به نام آن ناز که مادرانه به ثمر می نشیند، برای زن، برای آن خرامیدن که می رود تا بهشت.
به نام درد، که پشت اشک هامان متجلّی ست و در سکوت های پیاپی.
برای زن، برای زیبا، برای خوب، برای نرمش، برای بخشش، برای استقامت، برای گذشت...
کلید داران قلب فرشتگان هر دعا.
آواز زنده داران شب های ترس های بی بغض و گهواره.
آواز روزهای تنهایی و از یاد آنان رفتن که شیره ی جان می مکند و پا می گیرند و می روند.
به نام زن، دخترِ زنده به گور، دخترِ زیبایِ شهر، دختر سنّت شکن، زنِ پاینده، مادرِ بخشنده.
برای من، برای ما، برای نسلِ پس از ما، برایِ خواهرانمان، برایِ پدرانمان که در تب و تاب تولّد، مادری زاییده از مادر را در آغوش کشیدند و پدر شدند!
برای تنهاترین زیبایان شهر، برای زکاوت ها، برای پیچش ها، برای ظرافت ها، برای عنصر حیات بخشِ جهان.
دوستتان دارم ای سادگانِ صبور...
سادگان صبور...
پ.ن: روز زن گرامی باد.
چند کلام حرف...
از نفس افتادن
افتادن
لبِ ردخانه،
و سقّایی که آب می ریزد
بر سر و دهان...
***
در قلبِ آفتابِ سوزان
به مرگ اندیشیدن
ناگهان سواری در سراب
ناگهان دستی و زینی و
راه...
***
قلب را از سینه
و تاری که
جدا نمی شود از هستی...
***
رقصِ دخترکِ کولی
در آتش
برایِ آتشی
که در مرد می سوزاند؛
گاهی،
گوژپشتی
عشقی...
***
و شراره هایِ نگاه هایی
که در امروز من خفته بود
و امروز را
انتظار می کشید
زبانه می کشید
زیبایم کرد...
گاهی بعضی حس ها، بعضی دوراهی ها و بعضی تصمیم ها مستلزمِ پرداخت یه هزینه ی سنگینه.
و خب، یا از راهی میری که نخوای هیچ وقت باهاش مواجه شی و یا هزینه رو میدی، و چیز جدیدی وارد زندگیت میشه.
همیشه بودن سر این دوراهی برام سخت بوده.
نمی دونم... ذهنم درست کار نمی کنه.
بعضی وقتا جدّی و بعضی وقتا هم اصلاً... معنای زندگی رو میگم... این که چی هستم و چرا گاهی هست و گاهی نیست.
براش جوابایی پیدا کردم ولی هیچ وقت اون چیزی که باید از توشون درنیومده.
امروز تمام مدّت به این قضیه فکر کردم و دوباره حس کردم هیچ وقت اون چیزی که باید نبودم.
حس می کنم نگران همه چیز بودم جز خودم.
هیچ وقت برای خودم اونقدرا وقت نذاشتم. هیچ وقت خودخواه نبودم. هیچ وقت تو اساسی ترین مسائل، منفعت خودمو درنظر نگرفتم...
از خودخواه نبودنم بدم میاد. خسته م. می خوام که باشم ولی نمی دونم میشه یا نه.
نمیدونم دیگه بعد از این همه وقت خودخواه نبودن باید کجاها سر خودم و وجودم چونه بزنم و کی نباید.
این یه دوراهی سخته که هیچکدوم به آرامشی که نیاز دارم ختم نمیشه.
نه دنیای کوچیک پشت سرم دیگه کفایت می کنه و نه دنیای بزرگ پیش روم به آسونی به دست میاد.
همیشه دنیای بزرگتر مغناطیسش بیشتره.
ولی باید محتاطانه پیش رفت... نباید بی گدار به آب زد. نباید ناگهان رنگ عوض کرد. نباید بی پروا هر چیزی رو تجربه کرد.
همه شو میدونم... و نمی دونم چرا همیشه می نویسم؟ چرا نوشتنی به خودم میگم؟
چرا ... چرا خیلی چیزا؟!
بگذریم... دلم تنگ شده برای شعر گفتن یا داستان کوتاه نوشتن... دلم برای چیزی که باید می شدم و هنوز نشدم تنگ شده.
خسته و گیجم.
نمی دونم چیکار کنم؟
نامه:
برایِ بهارم می نویسم؛
بی سلام!
بی آغازی از جنسِ تکرار.
برایِ بهارم می نویسم. بهاری که مثلِ هر سال بر گیسوانِ سبز درختان و بر زلالِ انگشتانِ آب آوازش را نمی خواند.
می نویسم برای تو، که امسال بی بار و بی جفت آمده ای.
ادامه مطلب ...برایم ترانه بخوان:
[مرگِ مألوف]
پشت سر گذاشته ام پل های تمنّا را
و بی رغبتم بر آرزوهایِ گذشته.
همراهی ندارم جز رنج هایی که
میراث بیهودگیِ درون من اند،
و دیهیمی که گُل های شادابش
بی رحم در تازش بوران هایِ سرنوشتِ شوم فسرد.
اینک روز می سپارم غمناک و تنها
و چشم دوخته ام بر راهی که مرگ مرکب می راند
و باز می جویم نقشم را
در تنها برگِ لرزان و دیرنده بر شاخسار لخت
که گوش سپرده است به زوزه ی زمستانی بورانی سیاه
و زخمی ش در پیکر است
از سوز تا آخر پاییز.
1821
پوشکین
لالایی...
لالایی مامان...
پسرم لالا کنه...
جانِ دلِ مامان،
شیرین شیرینِ مامان،
چشماتو ببند مامان.
چشمایِ قشنگتو ببند یه وقت دلتنگی مامانو نبینی،
یه وقت اشکایِ مامانو نبینی...
خوابِ روز ببین؛ روزا که مامان می خنده، شاده، بازی می کنه با پسریش!
قربونِ آروم خوابیدنش برم.
نفسِ مامانشه.
مامان همین جا نشسته تا صبح از دلش با ستاره هایِ بالایِ تخت تو میگه.
لالایی پسرم...
لالایی...