حدس نوعی زندگی:

به نظر میاد که یه نوع زندگی خاص داره پشت این بی خیال بودن ها شکل می گیره.

که چندان هم نشأت گرفته از بی خیالی نیست.

که یه معنای خاص توشه.

که به نظر میاد بالأخره اون چیزیه که به من تعلّق داره.

که بالأخره نوعی استقلال داره و تا الآن کسی کامل کشفش نکرده که بخواد راجع به ساختارش نظر بده و تقریباً به نود و نه درصدِ آدمایِ اطرافمم ربطی نداره که این شیوه ی زندگی خوبه یا بد.

چند روز پیش با دوستم بیرون بودم؛ بهم گفت حتّا مدل حرف زدنم هم عوض شده و این مضاف است بر طرز قلم زدن و طرز فکر و طرز زندگی...

بیشتر از هر وقتِ دیگه حس می کنم زندگی مال منه و باید خودمو کشف کنم.

اینو بهتر از همیشه می فهمم.

امّا حالا... شاید باید بپذیرم که دیگه قدرت نوشتن ندارم و یه بخش بزرگ از تمامِ گذشته م دیگه هیچ وقت منو همراهی نخواهد کرد.

دیگه حالا بیشتر چیزایی که می نوشتم رو دوس دارم بی پروا زندگی کنم.

و دارم زندگی می کنم.

شاید بعد از یه دوره  ی طولانی از تجربه و زندگی اندوزی دوباره قلم دست بگیرم و این بار چیزای بهتر و عمیق تری بنویسم.

نمی دونم زوده یا دیر، امّا این چرخه ایه که لابد باید طی بشه.

شاید سبکی از زندگی...

که کم کم منو به سمتِ خودم می بره و انتخاب اساسی ترین ثبات ها برای رقم زدنِ زنانگیِ خاصّ خودم...

چی میگم؟!

مشتری داریم!

تا بعد...