من و...

من و تپش گل آفتابگردون وقتی خورشید به آرزوی چشم هاش می تابه.  

من و گاهی تماشای آرزوهام که کلیشه ی زندگی دیگرانه،  

من و کلیشه هاییم که آرزوی دیگرانه.  

و کمالِ یک زن در من و عطش تند اون اتّفاق ها که بعید بود واسه من رُخ بده.  

من و یک عالمه دیده و شنیده که بوی تازگی دارن و زنگ غریب تکرارِ "خودت رو باور کن"!  

من و صدایِ آشنایِ تابستون، وقتی دوباره آهنگی که مظهرِ غرورمه به من میگه سرت رو بالا بگیر و زندگی کن!  

من و همه ی سؤال هایی که همه ش به قوّت خودشون باقیه.  

من و دست و دلی که هر بار واسه گفتنِ یه حرف ساده به شیطنت هام لرزیده... خنده هایِ یواشکیِ پسِ پشتِ عجیب ترین تجربه ها که می لمسمشون!  

یک، دو، سه بهار...  

رقصِ عطر بهار نارنج لایِ گیسِ آفریقایی موهام، من و این فندقی بازِ جسور و ریشه ی پرکلاغی موهام...  

ای زندگیِ لعنتی! چه قد پرده واسه برداشتن داشتی و نگفته بودی ولی...  

یادت نره که دلتنگی هنوزم پا برجاست.  

من سهمم از تو رو می خوام.  

من و عشق  

عشق  

عشق...