تک امیدهای خنده دار:

به یاد میارم روزی رو که وسط کوه غصّه هام، توی کوچه داشتم یه آهنگ گوش میدادم و یه دفه سرعتمو کم کردم و با ریتم احساس خواننده هماهنگ شدم... حس کردم همونقدر که میگه لطیفم!  

به یاد میارم لحظه ای رو که داشتم به آرزوم می رسیدم و یهو یاد حرف دوستم افتادم که گفته بود: هیچ وقت پا فراتر از چیزی که حتّا سر سوزنی باورش داری نذار! و یهو حس کردم دلم می خواد به اون باور بیشتر از آرزوم متّکی باشم.  

به یاد میارم تلخ ترین روزی رو که تو کوه تنها نشسته بودم و پاشدم شروع کنم به داد و بیداد و اعتراض به خدا! که یهو یه پروانه اومد نشست جلوی پام. فقط حس کردم به آرامش کسی که جلوی پاش نشسته محتاجه!  

به یاد میارم هروقت یه شب تا صبح نخوابیدم، پشت بندش یه اتّفاق مهم افتاده.  

به یاد میارم که پای سجّاده نشستم و هی گریه کردم و توضیح دادم که من خیلی بی پناه و بدبخت و مفلوکم! همین جور که داشتم می گفتم یهو صاف نشستم و گفتم: می بخشم! و آروم شدم.  

این بامداد رو باور دارم که تمام شب رو بیدار بودم و از فشار یک مبهم نامعلوم، بی قرار بودم و شکوفا شد!  

همیشه به عقلم شک می کنم ولی قلبم ثابت می کنه که هرگز خطا نمی ره.  

دقیقا می دونم به چی امیدوارم.  

و این بار... دیگه از دستش نمی دم.  

دیگه از دستش نمی دم.  

دیگه از دستش نمی دم...