تولّد

برایِ مامانِ عزیزم؛  

به مناسبتِ تولّدش:   

 مامانِ عزیزم سلام:

عزیزم من بلد نیستم به زبونِ ادبی برات ابرازِ احساسات کنم و همونطور که خودت همیشه گفتی و معتقد بودی، من یک پسرِ دخترنمایی بیش نبودم و اساساً دنیا اومدم که اذیّتت کنم.  

امّا نمی دونی که قلبِ من، از همون اوّل به تو اختصاص داشته.  

ایشالّا که امسال دوباره تصمیم نگیری که مویِ سفید شده ت_ که سفیدیش زودرس بوده_ رو رنگ نکنی.  

آخه همیشه این تصمیمو داشتی و بازم در کمالِ انضباط، کوتاه شده و رنگ شده، مرتّب و خوشبو دیدمشون.  

من فقط ازت یک خواهش دارم؛  

تو رو خدا امسال به جایِ منتقد بودن، یک مقداری منو بنواز. من قول می دم که بر خطّ موازینِ اخلاقی حرکت کنم و دست از پا خطا نکنم.  

باور کن هرکی باشم و هرجا باشم، به یاد میارم که با من تاب بازی می کردی، سرسره سواری، الّاکلنگ...  

رسمِ تشت و آب بازی، رسمِ نون و ماستِ شام، رسمِ جنگیدن و تسلیم نشدن، رسمِ زخم برداشتن و مرهمِ زخم خورده ها بودن، رسمِ دهش و از یاد بُردن...  

یعنی خودمم بخوام، نمی تونم خودمو از تو نبینم، شاید هم برعکس.  

گرچه من هیچ وقت_ حتّا وقتی بچّه بودم_ بلد نبودم خودمو برات لوس کنم و همیشه رابطه مون چارچوب مند و اتو کشیده بود، ولی باور کن من خیلی دوس دارم با همین سنّ و سال محکم بغلت کنم و در کمالِ معصومیّت نگات کنم و داد بزنم: دوچم دالّلللی؟  

و تو بگی: متین باش! چه حرکتیه می کنی؟ زشته!  

دوسِت دارم! انقد که هر سال برات تولّد بگیرم و تو روزِ ولنتاین، وقتی برات رزِ سرخ می خرم، با افتخار رویِ کارتش بنویسم:  

تقدیم به بانو، زادروز و روزِ دل باختگان برتو، بر من خجسته!  

اصلاً، مامان یزرگ دقیقاً می دونست چه قدر عاشقی که تو رو تو روزِ عشّاق به دنیا آورد.  

آفرین مامان بزرگ! آفرین خدا که تو رو مامانِ من کرد.  

  

دلت قرص!  

تا همیشه عاشقتم بانویِ منضبط و چارچوب مندم.  

با تقدیمِ احترام:  

پسرت؛ شیوا