شهرِ بزرگ

پناه آوردن به یک خانه ی قدیمی در یک شهرِ کوچک، و تمامِ ساکنانش را کَسانِ خود پنداشتن... 

شب ها به آسمان نگاه کردن و سیاهی را از ستاره ها ناپدید دیدن؛ تنفّسِ روشنِ هوایِ سرد و لطیف. 

و دست در دستِ بهترینِ دوستان به خواب رفتن... 

همین هاست که نمی گذارد باور کنم دنیا آمده ام که یک سر شاهدِ دردها باشم. 

این دنیایِ کوچک، شهرِ بزرگِ من است. 

باریکه راهی تا خوش بختی، تا روشنی... 

هنوز هم مهربانی هست. سرِ سفره ی فرشتگان. 

شاید هم اینجا، مرزِ مرگ و زندگی ست. 

شاید برزخ است. 

شاید...