صفر و یک

 این روزها وقتی می خندم، بیشتر احساس می کنم که هیچ جوری به مادر و پدرم تعلّق ندارم.  

نه اینکه آنها بد باشند، حس می کنم که از یک عدمی به وجود آمده ام و خودم بزرگ شده ام.  

حس میکنم که در دنیایی از صفر و یک شناورم و مغزم، انبوهی از اطّلاعات و انباشتی از پیشگویی هاست.  

و بینِ این همه، هر از گاهی بارقه ای از آرزو یا اعجاز هم می درخشد و محو می شود.  

آدم هایی که گریه می کنند، آدم هایی که می ترسند، و آدم هایی که به شکم هایِ آماس کرده شان دست می کشند و با رضایتِ خاطر می خندند.  

همه می درخشند و در صفر و یک ها، در چرخشِ سرسام آورِ یک نیرویِ عنان گسیخته محو می شوند.  

سرم گیج می رود.  

حس می کنم مادر و پدرم را هم در همین چرخشِ بی امان از دست داده ام، و ریشه ام در همین چرخش هاست.  

صدایِ ترسِ آدم ها، صدایِ دعاهاشان و سکوت هایِ اجباری شان... همه می چرخد و محو می شود.  

فقط هر از گاهی آرام می گیرد و خودم را در زمینی روشن می بینم، زمینی که هم رنگِ آسمان است و نور است و به من حسّ امید می دهد، یا شاید حسّ ناشناخته ای که ...  

این روزها وقتی می خندم، احساس می کنم همه ی ثروتم را خرجِ یک اتّفاقِ ساده می کنم.  

همه ی ثروتِ باد آورده ای که خودم بر بادش می دهم و باد، دوباره برایم می آورد.  

دنیا پُر از صفر و یک و مملو از زمزمه ی یک پیش گوست که هیچ وقت به سؤالِ"نهایت کجاست؟" پاسخی نمی دهد.  

نمی دانم چه اهمیّتی دارد اگر بگویم زندگی برایم از تبش افتاده...  

حس می کنم در یک گوشه ی دنیا تمامِ انسان ها را در آغوش کشیده ام و بارها بخشیده ام، امّا هرگز چنین دهشی به من بازنگشته. شاید...  

پایانِ دنیا برایِ فقراست...  

فقیرانی که شاید من در جرگه ی آنان باشم که برایِ آزادی شان، به هلاکت خواهند رساند.