12

باد می وزید، رویِ آرامِ بستر؛ و سایه ای زیرِ لحاف به خواب رفته بود... یعنی من هنوز غرابتی با الفبایِ مهجورِ یک دیوانگی کودکانه داشتم.  

پنجره را بستم؛ مرگ همه جا را فرا گرفته بود و من هنوز می اندیشیدم که راهی برایِ پرواز هست... یعنی من هنوز چیزی از جنسِ رهایی در خود داشتم، شاید همان مرگ.  

پیاده روها در شب، عابرانی را می شمارند که به سمتِ نهایت رفته بودند؛ باد، ردّ خنده ها و گرمایِ بوسه ای در خلوتِ کوچه را با خود به بسترم آورد. نه!  

بوسه نه! خنده نه! فقط دستی که این اوهامِ آشفته را کنار زند و به من بگوید که سایه بودن تمام شده. بگوید که بارِ سنگینِ سال ها جزم اندیشی چشمانم به پایان رسیده و وقتِ آن است که گرهِ تیره شان را باز کنم تا همه بدانند که پشتِ آن همه سیاهی، آسمانی در جریان بوده... یعنی همه ی این سایه ها که نخواستند با من به پرواز درآیند.  

خسته نیستم، به خواب نرفته بودم، فقط مرگ را استنشاق می کردم و اسم هایی را از نظر می گذراندم...  

اسم؟ یعنی اسم بودند؟ نامی بر سایه هایِ قرونِ گذشته و چند صباحِ آینده!  

نخستین تیغِ آفتاب که در صور آسمان بدمد، منجی می آید و در همه ی ما روحی می دمد.  

و من دستِ پناهندگان به ظلمت را می گیرم و تا منجی میروم... یعی که هرگز از وزشِ سهمگینِ دردها، خم به ابرو نیاورده ام!