بازی

چه کَسَم من؟ چه کَسَم من؟ که بسی وسوسه مندم  

گَه از آن سوی کَشَندم، گَه از این سوی کشندم  

زِ کَشاکش چو کمانم، به کفِ گوش کشانم  

قَدَر از بام درافتد، چو درِ خانه ببندم  

مگر استاره ی چرخم؟ که زِ بُرجی سویِ بُرجی  

به نُحوسشی بِگِریَم، به سُعودیش بخندم  

نَفَسی آتشِ سوزان، نَفَسی سِیلِ گریزان  

زِ چه اصلم؟ زِ چه فصلم؟ به چه بازار خَرَندم؟  

نفسی هَمرَهِ ماهم، نفسی مستِ الهم  

نفسی یوسفِ چاهم، نفسی جمله گزندم  

نفسی رهزن و غولم، نفسی تند و ملولم  

نفسی زین دو برونم، که بر آن بامِ بلندم...  

*** 

دگر بار، دگر بار، ز زنجیر بِجَستم  

ازین بند و ازین دامِ زبون گیر بِجَستم  

فلک پیرِ دوتایی، پُر از سِحر و دَغایی  

به اقبالِ جوانِ تو از این پیر بجستم  

شب و روز دویدم، شب و روز بُریدم  

وزین چرخ بپرسید که چون تیر بجستم  

من از غصّه چه ترسم؟ چو با مرگ حریفم  

ز سرهنگ چه ترسم؟ چو از میر بجستم...