5

پسر، خیلی که داشت، سه سال... از ازدحام اتوبوس قاپش زدم، روی پاهایم نشاندمش. مبهوت و شاد، با یک جفت چشمِ قهوه ای! دستی در موهای روشنش فرو بردم و بناگوشش را بوییدم. آهسته زمزمه کرد: دوچَم دالّی*؟ تصادفن تکرار کردم: می میرم برات!  

دفتر را از روی زمین برداشتم و گشودم، نوشتم: اینکه فراموش نکرده ام، نشان دهنده ی آن نبوده که احمق نیستم! من کنارش نشستم، در همان اتاق که او نشسته بود، و از همان افق که به آن خیره بود، پنجره ای برای هر دومان گشودم...  

پرواز، ترس نداشت امّا، اینجا جایِ پریدنِ دو نفر نبود!  

یک روز به خودش گفت: بالأخره صدای دست نوشته ها در می آید و من، برای خفه کردن و احیانن سرکوبشان، مجبور خواهم بود که تا ابد مشهور باشم. یکی پوزخند زد و گفت: به مَردی فکر کن که توی اون لحظات صدای خَر داده و زن، صدایِ گاو! دوست داری نسلِ حاصل، ناقدِ پنجره ی نهفته در سایه ها باشه؟  

فکر نمی کرد از یک جایی به بعد، آن همه صدای خاموش به ذهنش خطور کند! و بعد، هر سطری را که می نویسد، پیشاپیش در مظانِ اتّهامِ هم دانشکده ای و "او هم نبود" قرائت... بخوان! بخوان به نام پروردگارت... خب که چی؟  

*: دوستَم داری؟