4

می دانست که درد لعنتی " او هم نبود "، مثل مورچه، دیواره ی روحش را سوراخ کرده؛ با این همه برای بار هزارم به آینه نگاه کرد و گفت: می دونی که تو هم براش " او " نبودی؟  

و تلاش کرد تا حدّ بغض نکردن، اشتباه دوسویه اش را توجیه کند؛ " می خوای یه سایه بمونی و هرگز به عرصه ی وجود پا نذاری "؟ ... خودکار را روی کاغذِ امتحان گذاشت.  

راضی از انقلاب سفیدش پاسخ داد: امّا " او " نبودنش دلیل نمی شد که توی چشم های هم، خورشید رو ندیده باشیم!  

" و شاید هیچ نباشد ".  

این را فقط چشم های جزم اندیش و تیره اش می دانستند، که میان گریه و ترسِ دخترانه ی هفت سالگی اش، در آینه ی دوستِ مجهول الهویّه ای، آینده را دیده بودند...  

تمام زندگی اش می توانست ملودی باشد و در رخوت جوانی، برای مادرانه شکُفتن ریشه دواند. می توانست " یک دعوای ساده "  را به ازای هر بی اخلاقی، بی پاسخ نگذارد. شیطنت کند، به سایه ای بیامیزد و رها کند...  

خب آره! می تونستم. به عبارتی، هنوز هم می تونم؛ که چی؟! می تونم متوجّه حماقت های زیر چشمی نباشم. می تونم دنبال سایه ها باشم! سایه های قرن ها قبل و سایه های ممتدّ آینده. امّا اینجا پنجره ی اتاق منه و من به آسمون نگاه کردم.  

سایه ها نبودند، پنجره را بستم. کنار بسترم خزیدم و سایه ی عریانم را دیدم که زیر پیکر شهوت بالا و پایین می شد و چشم می گشود و بر ناگشوده های بکارت، بی هیچ هدفی، دلالتی از حضور خودش و عشق را می جُست!  

زندگی... هم بستری پشت پنجره ی بسته بود؟