3

مودم را فقط برای رفتن به آن وبلاگ روشن میکرد. با هیجان روی دکمه ی " Enter " ضرب گرفته بود... صفحه که آمد، با حرارت، آخرین پُست را خواند.  

به دیوار تکیه داد و پُستِ ماه قبل، سال قبل، سال های قبل تر را برای بار هزارم مرور کرد.  

" خب "؟ پاسخ داد: ما همه احمق هستیم! " چرا دنبالِ کارِ احمقا رو میگیری "؟ پاسخ داد: دنبال حماقتای خودم می گَردم.  

هِدفون را به موبایلش وصل کرد و چشم هایش را بست.  

می توانست از ارتداد ابدی اش از بارگاه " خدا " لذّت ببرد؛ به شرط آن که چشم هایش را برهم بگذارد و خودش را در کلوپ رقص، مست از آب جو در آغوش هم رقصش ببیند.  " و بالأخره اینجا یه هم رزم داری تا روی جنازه ی آرزوها برقصید ".  

زندگی چیزی شبیه عدم بود. روی شانه ی سایه های پناهنده ی آفتاب. زندگی امتزاج نطفه ی پنجره و آفتاب بود. زندگی پَرِ پرواز می خواهد، امّا سایه ها سیب دانش خورده اند و می دانند که پاسخِ نیافتنِ نطفه یِ بال هاشان، می تواند سایبان حضور دیگری باشد. می تواند نوردیدن نردبام وجود دیگری باشد.  

می تواند، نادیده گرفتنِ انعکاسِ نورِ خورشید در چشمان سایه ی معشوق باشد... و شاید هیچ نباشد.