2

اوّلین بار که پنجره را گشودم، گمان بردم آن همه سایه، در پرتوِ خورشید متولّد شده اند و بی هیچ دلیلی، تنها برای بودن آمده اند!  

من، تنها بودم. تنها هستم. در آستانه ی پنجره ایستاده بودم و از پرواز نمی ترسیدم؛ امّا دیدم که بال هایم نطفه در سایه ها دارد و سایه ها بی آن که بدانند، از من و من از آنها... از زیر این آفتاب باید کجا می گریختیم؟  

دفتر را بست و روی میز سُر داد. دفتر رفت و محکم به دیوار خورد، روی زمین افتاد.  

" هیچ وقت تا این حد بی خیال بودی "؟ بلند شد و به طرف پنجره رفت. آن قدر بالا بود که جز آسمان و پشت بام مجتمعِ مقابل آپارتمان، چیزی پیدا نبود.  

روی پنجه ی پاهایش بلند شد و تلاش کرد پنجره ی اتاق های طبقه ی آخر مجتمع را ببیند.  

پنجره ی مشرف به اتاقش باز بود، پرده کنار رفته و چراغ روشن بود.  

به سمت آینه دوید و موهایش را مرتّب کرد، روی تختش پرید و دامنش را تا بالای زانوهایش پس زد و مشغولِ خواندن کتاب شد. مدّتی گذشت... گردن کشید و پنجره را نگاه کرد. چراغ خاموش شده بود. همان جا سر جایش نشست.  

" به چه امیدی "؟ پاسخ داد: هیچی! مِن باب ارتکاب کارایی که نباید!  

هیچ سایه ای نبوده. همه بشر بودند، همه تنها بودند...